Imela (bisk, višć), polunametnik koji raste u obliku zimzelena grma na krošnjama drveća (jabuci, kruški, topoli, lipi, vrbi, jeli, jablanu, grabu i brezi, rjeđe na hrastu, pitomom kestenu, bagremu, jasenu i brijestu) u Europi, Aziji i Sjevernoj Africi. Tradicionalno se koristila u pučkoj medicini kao sredstvo za smirenje živaca, ublažavanje grčeva i poboljšanje sna, kod kroničnog zatvora, za protuupalna djelovanja, za zaustavljanje krvarenja, kod visokog krvnog tlaka, kod raznih bolesti srca, tegoba s cirkulacijom, gastritisa, kao arteriosklerotik i u razne druge svrhe. Njezin ekstrakt danas se rabi kao lijek s antikancerogenim djelovanjem.

U našim krajevima rastu bjelogorična bijela imela (Viscum album L.), žuta ili hrastova imela (Loranthus europaeus L.) i imelica (Arceuthobium oxycedri). Na kemijski sastav imele bitno utječe vrst drva na kojem raste. Može narasti do promjera od jednog metra i do starosti od nekoliko desetljeća. Plodovi u obliku bobica su u većim količinama otrovni. Razmnožava se tako što ptice jedu plodove, ali ne i njihove koštice koje su najotrovniji dio, pa ih ispljunu, a one se zalijepe za grane stabla i iz njih nikne nova biljka.

Beru se mladi listovi (do trećeg koljena), od kojih se može pripremiti tinktura (tekući ekstrakt), ljekovite rakije travarice ili imelina rakija (biska). Od bobica se izrađuje ljepilo (bisk, višćada) koje se nekad rabilo za lov ptica.