Schiavato, Mario, književnik (Quinto di Treviso, 31.V.1931. – Rijeka, 28.IX.2020.).

Potječe iz siromašne obitelji koja se 1942. doselila u Vodnjan, gdje provodi dječaštvo i uz koji ostaje trajno vezan. Gimnaziju je pohađao u Poreču, Rovinju te Rijeci, gdje je živio od 1948.

Četrdeset je godina u Editu radio kao strojoslagar i korektor.

Pisao je za odrasle i djecu. Djela mu odišu pripovjednom jednostavnošću, (neo)realizmom i liričnošću, nije mu stran autobiografizam, zanima ga problem poratnoga egzodusa kao i sudbine sunarodnjaka ostalih u zavičaju. Objavljujući od 1950-ih, tematizira odnos pojedinca i zajednice prema rodnoj grudi, prirodi i njenim elementima, ali i problem urbanizacije s industrijalizacijom, uz psihologiziranje s mjerom.

Izabrana prozna ostvarenja o istarskome i riječkom „mikrokozmosu“: Il ritorno, La veglia, Tutti formiche, Un uomo dalle braccia troppo lunghe, Campana a morto, Morte di una casa, Racconti dignanesi, La morte di Bara Zaneto Biasiol, Una storia minima, Racconti istriani, L'eredità della memoria. Istražuje narodne predaje (Fiabe e leggende istriane). Među pjesničkim naslovima, i onima zavičajne tematike, izdvajaju se: Ribellioni e abbandoni, Poesie istriane, La stagione delle rondini, La voracità del tempo, Indefiniti smarrimenti. U nizu Istra kroz stoljeća objavljen mu je roman Crlenica i gromače (izvorno Terra rossa e masiere).

Bio je vrhunski alpinist, ostavivši s ekspedicija zapise (gdjekad prožete stihovima, npr. u Alpi Giulie, Zaino in spalla) iz Europe, Afrike, Azije i Latinske Amerike.

Pisao je i za djecu: I ragazzi del porto, Quelli della piazzetta, Le ultime lacrime della mia fanciulezza, Mini e Maxi i dr.

Često je nagrađivan na natječaju Istria Nobilissima, višeput dobitnik Nagrade Drago Gervais, izvođen u kazalištu.